Satyra ta jest opisem polskiej rzeczywistości na Kresach widzianej oczami
„wyzwolicieli”. Sergiusz Piasecki w humorystycznej formie pokazał
zderzenie się dwóch różnych światopoglądów.
Opinie czytelników zebrane w bibliotekach i czytelniach na obczyźnie bardzo
korzystnie oceniały styl i język tej książki.
Sposób myślenia i zachowania krasnoarmiejców według opinii czytelników
ściśle odpowiadał „wzorom” zapamiętanym przez
mieszkańców Kresów Wschodnich z ich spotkań z nimi w okresie wojny.