Dziewięć opowiadań. Różnorodne portrety ludzi i miasta: od cierpko
humorystycznego Epizodu międzynarodowego, opisującego podróż
dwóch młodych Anglików za ocean, po Niezły narożnik, którego
bohater powraca do Nowego Jorku po trzydziestu trzech latach nieobecności,
by spotkać swojego sobowtóra; od Johna Lennoxa w Historii pewnego arcydzieła,
poznającego dzięki obrazowi prawdę o swojej narzeczonej, po odkrywającą
swoją kobiecą tożsamość Catherine Sloper, bohaterkę
Placu Waszyngtona - opowiadania, które wielu uważa za jedno ze szczytowych
osiągnięć pisarza. Opowiadania nowojorskie
to podróż ścieżkami pamięci po mieście, którego już
nie ma, migawki robione na przestrzeni czterdziestu lat. James, mistrz detalu i
półcienia, rejestruje tu grę przelotnych spojrzeń i drobnych gestów,
kreśli subtelny obraz relacji międzyludzkich i jak zwykle okazuje się
wirtuozem niedopowiedzeń.
Utwory Jamesa o Nowym Jorku ujawniają przede wszystkim
gniew, niepodobny do żadnego innego Jamesowskiego gniewu, gniew wywołany
tym wszystkim, co mu odebrano - jak postąpiono, w imię komercji i materialnego
postępu, z miastem, które kiedyś znał. Nie jest to wszakże zwykły
gniew z powodu destrukcji rzeczy pięknych i znajomych; to uczucie znacznie
dziwniejsze i bardziej skomplikowane, zasługujące na większą
uwagę.
(z przedmowy)